เรือนแพ | Ruen Pae aka The Boat House

ภาณุพันธ์ยุคล, เนรมิต | 2504 [1961]

June 25, 2012

เราดูหนังเรื่องนี้เป็นรอบที่สี่แล้ว ความรู้สึกยังคงสดใหม่ทุกครั้งไป และทุกครั้งที่ดู แม้รู้สึกว่าบางฉากบางตอนช่างดูรกหูรกตา โดยเฉพาะต่อการพยายามนำเสนอความเป็นไทยอย่างไร้ลีลา แต่ตัวหนังโดยรวมก็ยังคงครอบงำเรา จนต้องนำมาเปิดดูอยู่เป็นระยะๆ และหนังเรื่องนี้ก็คงเป็นเหตุผลสำคัญหนึ่งที่ทำให้เรารักภาพยนตร์ไทยเสียเหลือเกิน พล็อตเรื่องที่สมควรอย่างยิ่งที่ควรใช้คำว่า "คลาสสิก" บทสนทนาที่ทำให้หวนรำลึกถึงคืนวันดีๆ ของภาพยนตร์ไทย เสียงพากย์ที่มากับหนังยังคงทำให้อยากย้อนเวลากลับไปดูหนังเรื่องนี้ในโรงภาพยนตร์เมื่อคราออกฉาย และเช่นทุกครั้ง เรายังคงติดตาฉากที่แก้วได้ยินเสียงเพลงและตระหนักว่าเป้าหมายการสังหารคือเพื่อนของตน และช็อตที่งดงามที่สุดในประวัติศาสตร์หนังไทยในทัศนะของเรา เมื่อกล้องจับภาพมาเรีย จางในระยะใกล้ ด้านหลังในเงามืด ไชยาค่อยๆ ปรากฏตัวในเรือนแพซึ่งเคยสุขสันต์ร่วมกันทุกคน ทั้งสองสนทนากันอย่างทุกข์ระทม เราน้ำตาเอ่อทุกครั้งเมื่อถึงช็อตนี้